سبک مهلک 5: فرزندپروری يدكيدر این روش غلط، والدین ارزش و موفقیت خود را بر اساس موفقیت ها و دستاوردهای فرزندشان می سنجند.

دکتر محمد بهشتیان در گفت و گو با «تابناک با تو» و در ادامه موضوع روش های تربیت نادرست کودکان اظهار داشت: در دو دهه گذشته، آرزوی داشتن فرزند سالم و سازگار به دست فراموشی سپرده شده و آنچه رواج یافته، داشتن فرزندی «کامل و تمام عیار» است؛ فرزندی که والدین بتوانند با آنها خودنمایی کنند و به بهانه موفقیت های آنها به دیگران فخر بفروشند.

سبک مهلک 5: فرزندپروری يدكيبهشتیان، متخصص روانشناسی همچنین افزود: هر نوع موفقیت کوچک، از نمره امتحانی گرفته تا موفقیت ورزشی، بهانه ای برای پز دادن و فخر فروشی این گروه از والدین است و جالب تر آنکه والدین پیرو این سبک تربیتی از در میان گذاشتن این موفقیت ها با دیگران بسیار لذت می برند. هیچ کس از موفقیت های اخیر فرزندان این گونه والدین بی خبر نمی ماند. روی در یخچال همیشه پر از گواهی نامه های موفقیت و برچسب های ستاره طلایی است! همه تقدیرنامه ها و نشان های پیروزی آنها همیشه بر دیوارهای خانه قرار دارد؛ جایی که همه بتوانند آنها را ببینند.

به رخ کشیدن فرزندان بخشی از سبک تربیتی این دسته از والدین است، زیرا از نظر آنها هر موفقیت و یا مدال جدید کسب شده توسط کودک بازتاب مستقیم کیفیت بالای فرزند پروری خودشان به شمار می رود و موفقیت یک کودک نمود و شاخص زنده ارزش شخصی آنهاست.

این روانشناس در ادامه سخنان خود در این باره گفت: تا زمانی که والدین عاملی هرچند کوچک برای فخرفروشی به جهان یا حداقل همسایه بغلی خود داشته باشند، همه چیز عالی و روبه راه خواهد بود؛ اما در صورتی که کودکی شکست بخورد یا نمره ای کمتر از عالی بگیرد، به معنای ضایع شدن و تحقیر والدین است. در این سبک فرزندپروری در واقع والدین دلشان می خواهد فرزندانشان ادامه دهنده راه آنها باشند و در واقع تحقق آمال و رویاها و آرزوهای دست نیافته خود را در وجود فرزندانشان  جستجو می کنند.

این عامل خود به رقابت شدید و افراطی میان والدین دامن می زند و در صورتی که ما احساس کنیم فرزندانمان در زندگی خود موفق نیستند، احساس عمیق گناه و استرس به ما دست می دهد و باعث می شود فرزندانمان نیز چنین احساسی داشته باشند که ما را ناامید و سرخورده کرده اند. در صورت استمرار این سبک فرزندپروری، هویت کودک به خطر می افتد و نوعی وابستگی مشترک ناسالم بروز می کند که در آن والدین و کودکان هر دو برای احساس ارزشمندی به یکدیگر وابسته می شوند.

چه باید بکنم؟

 وی در پایان گفت: به طور خلاصه، باید گفت به فرزندتان به عنوان شخصی منحصر به فرد و جدای از خودتان بنگرید و شیوه فرزندپروری خود را با خصوصیات، استعدادها و نیازهای خاص آنها منطبق سازید.