کدام بازی رایانه ای، جای «کلاغ پر» را گرفته است

 ساعت های متوالی در پای بازی های یارانه ای، آسیب های جبران ناپذیر و جدی را به دنبال خواهد داشت این در حالی است که باید زمان مشخصی را برای نشستن پای بازی های رایانه ای تعریف کنیم.

امروزه رایانه ها جای خود را در زندگی انسان بیش از آنچه تصور شود باز کرده اند و انسان را در سنین مختلف خصوصا کودکان و نوجوانان را به خود درگیر کرده است.

یکی از جذابیت های دنیای رایانه که بیشتر از بقیه جنبه ها کودکان و نوجوانان را جذب خود کرده، بازی های رایانه ای است، اما پرسشی که همیشه در هر جا که کودکی را پای بازی های رایانه ای می بینیم برای ما ایجاد می شود و ما را دچار دل مشغولی های فراوانی می سازد، این است که آیا این بازی ها مفید است یا خیر؟

بازی اساسی ترین فعالیت کودک است و یکی از نیازهای اساسی کودکان به شمار می رود و نقش مهمی را در رشد جسمانی و روحی روانی کودکان دارد؛ بازی های رایانه ای که براساس تعاریف موجود، نوعی سرگرمی تعاملی است که به وسیله یک دستگاه الکترونیکی مجهز به پردازشگر یا میکرو کنترلر انجام می شود.

بازی های رایانه ای براساس شیوه انجام بازی و حالت گرافیکی به گروه های زیادی از جمله آموزشی، اتومبیلرانی، استراتژی، اکشن ماجرایی، اینترنتی، تیراندازی، شبیه سازی، ضرباهنگی، ماجرایی، مبارزه ای، معمایی، نقش آفرینی (ایفای نقش)، ورزشی و هزارتو (لابیرینتی) تقسیم می شوند.

این بازی ها دنیایی پر از هیجان و جنب و جوش با استفاده از تصاویر متحرک و چند بعدی و صداهای مهیجی که روی آن ها می گذارند برایشان ایجاد می کند، کودک را با سرعت و کنجکاوی آشنا می سازند و مهارت های شناختی کودک و ادراکی و حافظه و تصمیم گیری کودک را نیز بالا می برد.

مهم ترین مهارتی که می تواند این بازی های رایانه ای به کودکان آموزش داده شود، مهارت های تصمیم گیری است و افزایش میزان دقت که چگونه زود تصمیم بگیرد و در بازی که خود کنترل آن را به عهده دارد کدام راه را برود یا کلید حل مشکل را به کدام سو بچرخاند، همگی مهارت کودک را افزایش می دهد.

اگر در انتخاب بازی ها دقت شود خود نوعی درمان برای بعضی اختلالات که در کودکان وجود دارند را باعث می شود. مثلا جبران ضعف اعتماد به نفس و از بازی های ساده را شروع و خودباوری را در کودک شکل می دهند.

و اما در کنار این محاسن معایبی جبران ناپذیر قرار دارد که قشر کودک و نوجوان را چنان غرق در بازی می کند که دیگر گذشت زمان برایش معنایی ندارد و در یک وضعیت ثابت تا ساعت ها می نشیند و همین وضعیت ثابت ستون فقرات و مچ دست و حتی دید بینایی که تنها به یک جهت خیره شده است را و دیگر قسمت های مختلف بدن را دچار مشکل می کند.

مهم ترین مسأله ای که باید به آن پرداخت، وقت است که باید یک زمان مشخص شده مثلا در طول روز یک ساعت آن هم با وقفه هایی که بین آن استراحت تعریف شود به این بازی ها اختصاص داده شود نه اینکه کل انرژی کودک صرف دیدن این بازی ها شود و تنها انرژی فکر تخلیه شود، بلکه باید به همراه دیدن و شنیدن این بازی ها تحرک و ورزش و تفریحات سالم دیگر نیز وجود داشته باشد. در غیر این صورت، این بازی ها نمی تواند به اندازه کافی و لازم در پرورش خلاقیت های کودکان مؤثر باشد و وجود آنان را خالی از انر‍ژی پرخاشگری کند.