دانستنی هایی درباره تیک های حرکتی در کودکان

  تیک، انقباض غیرارادی و ناگهانی ماهیچه است. عادت تیک می‌تواند در رفتارهایی نظیر شانه بالا انداختن، پلک زدن، تنگ کردن چشم‌ها، تکان های تند سر یا شانه، شکلک در آوردن، تکان دادن سر به طرفین یا پایین آوردن سر و یا چین دادن بینی دیده شود. این تیک های حرکتی در دوران کودکی کاملاً معمول هستند. با آماری که انجمن روانپزشکی آمریکا گزارش داده است، پنج الی بیست و چهاردرصد از کودکان دارای نوعی تیک هستند.

تیک عصبی، تیک عصبی چشم، تیک عصبی چیست، تیک عصبی در خواب، تیک عصبی در بزرگسالان، تیک عصبی در کودکان، تیک عصبی به انگلیسی، تیک عصبی wiki، تیک عصبی کودکان، تیک عصبی پلک چشم، مشکلات رفتاری کودکان

تیک در مرد‌ها سه برابر بیشتر از زن هاست و تیک های مزمن بیشتر بین سنین شش تا دوازده سالگی دیده می‌شود.



تیک های گذرا

تیکهای حرکتی معمول که اغلب در حدود سه و نیم سالگی شروع می‌شوند به کودکان کمک می‌کنند تا انرژی عصبی را آزاد کنند. هفتاد و پنج درصد از کودکان این نوع تیک را در عرض شش ماه پست سر می‌گذارند.

اگر کودک شما گرفتار تیک شد، بهترین راه، نادیده گرفتن آن است. به آن توجه نکنید یا به کودکتان برای ترک آن نق نزنید.

شما می‌توانید برای جلوگیری از تبدیل شدن این عمل به یک عادت، با تمرین کردن روشهای پیشگیرانه که بعداً در این سلسله مقالات توضیح داده می‌شود، به کودکانتان کمک کنید ولی تیکهای گذرا نباید در برنامهٔ کامل ترک عادت مورد توجه قرار گیرد.

تیک های مزمن

اگر تیک بیش از دوازده ماه ادامه یابد، تیک مزمن محسوب می‌شود. تیکهای مزمن پایدار هستند و معمولاً انقباض ماهیچه در آن‌ها بیش از حد و بسیار شدید است. این تیک‌ها مشخصاً به صورت حمله‌های دوره‌ای صورت می‌گیرند و غالباً شدت آن‌ها ماه به ماه، روز به روز یا حتی ساعت به ساعت تغییر می‌کند. در حقیقت رفتار تیکی ممکن است برای هفته‌ها یا ماه‌ها کاملاً محو شود اما دوباره ظاهر گردد. تیک های مزمن می‌توانند و باید با برنامه‌ای که در این سلسله مقالات شرح داده می‌شود، متوقف شوند.

علت‌ها

زمانی اعتقاد بر این بود که تیک‌ها علامت بیرونی احساسات سرکوب شده و تعارضات و کشمکشهای درونی‌اند. امروزه در بسیاری از نقاط جهان آن را ترکیبی از عوامل محیطی و زیستی می‌دانند.

تاریخچهٔ خانوادگی در مورد تیک‌ها نشان می‌دهد که تقریباً در یک سوم همهٔ موارد محققان بر این باورند که مسئله، پایهٔ ژنتیکی دارد یا در برخی حالات ممکن است این عادت از طریق تقلید به دست آید. همچنین مشخص شده است که رفتارهای تیکی در زمان فشارهای عصبی افزایش می‌یابد که این امر به «تیک عصبی» منجر می‌شود.



پیشگیری عادت

اگر در خانوادهٔ شما سابقه‌ای از رفتارهای تیکی دیده می‌شود، راههایی وجود دارد که شما می‌توانید احتمال رشد تیک مزمن در کودکتان را کاهش دهید. اگر کودک شما از تیک‌ها رنج می‌برد، اطلاعات ذیل می‌تواند برای کاهش تکرار و شدت این عادت مورد استفاده قرار گیرد.

کاهش فشار روحی

به لحاظ اینکه رفتارهای تیکی غالباً با فشار روحی تشدید می‌شوند، عناصری را در زندگی کودکتان جستجو کنید که ممکن است منشأ ناراحتی یا نگرانی او گردند. آیا آنان تلاش می‌کنند که از تکالیف مدرسه و درس‌ها عقب نمانند؟ آیا انتظارات ورزشی آنان بالاست؟ آیا مشکلات زناشویی شما باعث پریشانی آن‌ها می‌شود؟

برای کاهش تنش‌های احتمالی کودکان، تا آنجایی که ممکن است برای ایجاد آرامش و اطمینان و حذف موقعیت های فشارزا بکوشید و با آنان رئوف و مهربان باشید. تعداد تیک اغلب با کاهش فشار روحی، تقلیل می‌یابد.
آکاایران